ეს ისტორია იწყება 2001 წლიდან და ეს ქოხი კი ძალიან დიდი ხანია რაც არსებობს. 
ერთხელ სოფელში სტუმრად ჩამოსული ბავშვები დახუჭობანას თამაშობენ,
როდესაც ერთმა გოგომ გადაწყვიტა საშიში გარეგნობის მქონე ქოხის უკან დამალულიყო,
რომელიც მდინარესთან ახლოს იდგა.
 გოგონა ქოხის უკან მივიდა და დაიმალა,ქოხს სულ 3 ფანჯარა აქვს აქედან 2 ჩაკეტილი და ერთი ღია.
 გოგონა ღია ფანჯარასთან დაიმალა და როდესაც მან ფანჯარაში გამოსახული სახე დაინახა
 შიშისგან გული წაუვიდა. დიდი ხნის ძებნის შემდეგ იპოვეს გოგო, 
რომელიც შეშინებული ეგდო ძირს. იგი ყვებოდა,რომ წვიმამ გამოაფხიზლა და
 სახეს კი ვერაფრით ვერ აღწერს.

ეს ამბავი სოფლის მამასახლისის ყურამდე როცა მივიდა მან გადაწყვიტა,
რომ ღამით თვითონ წასულიყო იმ ქოხში და ენახა რამ შეაშინა სტუმარი გოგო.
 მან ყოველი შემთხვევისთვის დანა წაიღო და 3 ძაღლი წაიყვანა.
 როგორც ის ყვება, ძაღლებმა ყეფა იმ მომენტში დაიწყეს,
როდესაც ქოხთან საზიზღარი სუნი დადგა. იგი სუნს აღწერს,როგორც
 "მკვდრის” სუნს ანუ გახრწნილი არსების სუნს, 
შემდეგ ქოხის შიგნიდან ხმაური ატყდა,ისმოდა კაკუნის,გარბენის,
ხშირი სუნთქვის და საზარელი კვნესის ხმები, 
უეცრად მამასახლისი ქოხის იმ ფანჯარასთან მივარდა,
რომელიც ღია იყო და შიგნით შეიხედა. 
ის აღწერს შიგნით სიბნელის მაგივრად სინათლე დამხვდაო და ნათურა კი არსად იყოო. 
არ ვიცი რა ანათებდა, მაგრამ შიგნით ყველაფერი თეთრი იყო და სუნიც ძალიან მძაფრად იდგაო.

შემდეგ მამასახლისი გაიქცა და მეორე დღეს ხალხთან ერთად მივიდა.
 სუნი ისევ არ გამქრალა, სუნი შიგნიდან გამოდიოდა მაგრამ შიგნით არაფერი არ იყო. 
სინათლე არავის დაუნახავს,შემდეგ ერთ-ერთმა მათგანმა იკითხა 
ნეტა შიგნით რა არის ესეთი რასაც ეს სუნი აქვსო. 
შეკითხვა დაამთავრა თუ არა მას ფეხზე ქვა მოხვდა,
დაიხარა თუ არა ქვის ასაღებად ქვაზე წითელი ასოებით ეწერა: "когда никто не там, что-то там! ”
 ქვასაც ის სუნი ასდიოდა,
რაც ქოხიდან გამოდიოდა. ბოლოს მოიფიქრეს,
რომ დაენგრიათ ეს ქოხი მაინც არავის არ სჭირდებოდა და არავინ არ იცოდა ვისი აშენებული იყო.

მეორე დღეს მთელი სოფელი ქოხთან შეიკრიბა და ქოხის დაშლა დაიწყეს,
როდესაც ქოხიდან საზარელი ყვირილი მოისმა ყველა პანიკაში ჩავარდა.
 ეს ყვილი კაცის იყო ოღონდ არაადამიანური ხმით დაიყვირა,
როდესაც ყვირილი შეწყდა მდინარე ადიდდა და ნაპირზე გადმოვიდა. აბსოლუტურად ყველა დასველდა,მდინარე კი უფრო და უფრო გიჟდებოდა. 
ერთ-ერთმა მაინც მოახერხა ერთი ფიცრის ჩამოძრობა და ამ ფიცრის უკან წითლად ეწერა:
”оставьте меня в покое!”

შემდეგ დღეს უკვე საქმეში პოლიცია ჩართეს.
 პოლიცია ვერ ახერხებდა ქოხთან ახლის მისვლას,რადგან მდინარე ძალიან ჩქარი და ცივი იყო, 
ამიტომ მათ გადაწყვიტეს,
რომ ეს ორი კვირა ქოხთან ყოფილიყვნენ ჩასაფრებულნი,რომ გაეგოთ შიგნით "ვინ” ან "რა” იყო.
 ორი კვირა გავიდა! ქოხიდან არავინ არც გამოსულა და არც შესულა. 
სუნი კი მძაფრად გამოდიოდა.
რაც უფრო ახლოს მიიწეოდნენ პოლიციელები ქოხთან მით უფრო ადიდდებოდა ნაპირზე გადმოსული მდინარე. თითქოს ქოხში მცხოვრები არსება მდინარით იმუქრებოდა.
 ქოხი ლამის მდინარეში იდგა!

გავიდა ერთი თვეც, მაგრამ ის არასდროს გამოდის გარეთ. 

ბოლოს გადაწყვიტეს,რომ ქოხთან არავინ არ მისულიყო და ყოფილიყო ეს ქოხი თავისთვის. 
ქოხთან მდინარე ჩადგა და გზა განთავისუფლდა. 
იმ ტერიტორიას სადაც ქოხი იდგა "ნაძრახი ტერიტორია” უწოდეს.
 ზოგი ამბობს ქოხში სული ცხოვრობსო, 
ზოგი იძახის ქოხი ცოცხალია და ის შვება ამ ყველაფერსო, მაგრამ ქოხთან მისვლას ვერავინ ვეღარ ბედავს. ხალხი თავისთვის არის, ქოხი თავისთვის. 
სუნი მარტო სახლში დგას და სახლის კარებები და ფანჯრებიც ჩარაზულია (უკვე მესამე ფანჯარაც ჩარიაზა). ხალხის დასკვნა კი ასეთია:
 ქოხში არის რაღაც! რაც არასდროს გამოდის გარეთ!