იმ ხეივნებში სადაც ღმერთი მჯდომია ცაში,
როცა კალამი სხეულიდან მელნის ფერს იჭრის,
როცა პოეტი პოეზიას დაიტევს აზრში...
არ აერევათ კრებულები ვიღაცა სხვაში...
ეს ჩემი სუნთქვა-გაჩერდება ლექსივით სადღაც,
დღითიდღე ნაკლებს რომ შემოდის ოთახში ჩემთან,
მითხრეს რომ შიში რაღაცის გექნებაო მკვდარსაც...
მე თუ სულიერად პროტესტულს მოვყვები ამბავს...

ასე ვწერ...
მტკივა...ტკივილია უთუოდ ჩემში,
ვერც წინათგრდძნობას და ვერც რაიმეს უწოდებ ამას,
და დგას უიღბლობა ღამე ნათევ ნაწერებთან,
ჩემი გონება კვლავ აგრძელებს წასაგებ თამაშს...

და მე ასე ვწერ როცა მარტო სიტყვებს ვთხოვ დუმილს,
როცა სიჩუმეს გულისცემის სიხშირე არღვევს...
სისხლი წნევით რომ გადაივლის გულის ჩასახვევს.

წერის დროს გაფუჭებულ ქაღალდს მოვგავარ თითქოს,
უვარგის ფურცლებს...
და იმ წიგნებს...
რომლებიც კვლავაც,
მერამდენედ,
ქაღალდად უნდა გადამუშავდეს,
მასზე მელანი ასოებათ რომ გაღიავდეს...


 _________________________________ 
რა ვქნა, საშველი არსაით არ ჩანს,
რა ვიღონო, რომ ერთი დაგხედო,
ან ხმა მომესმას, თუნდაც შორიდან,
სურათი მქონდეს, ჩემს თვალწინ მედოს.

წახვედი, არ დატოვე იმედი,
არ მოხვალ როგორც ეტყობა დიდხანს,
შემრჩა მე რეალობა ოცნებად,
სიზმრები ღამის ცრემლებად იქცა.

რა ვქნა, რომ წმინდანი ხარ შენ ჩემი,
ვერა, ვერა ვხედავ შენს ცოდვებს,
შენ მეტად შემაყვარე უფალი,
შენითვე შემიყვარდა სიცოცხლე.


 ________________________________
გნახე, ჩამიდგა თვალებში ნათელი,
თითქოს დაგენთოს ათასი სანთელი,
ყველა სალოცავს ვთხოვ შენ შეგეწიოს,
სურნელს აფრქვევდეს შენი კანდელი .

მინდა მოგიძღვნა ციური სამყარო,
ცა, მზე და მთვარე, ვარსკვლავი რამდენი...
კიდევ რა მინდა? მინდა მოგხატო
ციდან მოფარფატე,შენსავით ლამაზი,
ღვთიური ფანტელით.


 ______________________________________ 
მზისგან ათინათები
დაიღვენთა სანთლები,
ღმერთი შენ გადმოგხედავს,
დაგადგება ნათელი.
ყველაფერი სიკეთე
შენზე იყოს ნადენი,
მომავალო წმინდანო
ხიბლი გმოსავს რამდენი,
ანგელოზო ციურო,
რას მაწამებ რას მელი,
ლექსის მე რა ვიცოდი
გამაწვალე ამდენი

_________________________________________________________________________________

დაამოწმა და გაალამაზა Belieber-მა